Surprise party

Jullie waren zo makkelijk. Ik hoefde niets te doen. En toen waren jullie er. Ik had anders ook graag gelopen, en dat kan nog steeds. Ach jongens, er is zo weinig voor nodig. Een route, dat wel. Je kunt wel dwalen, je kunt struinen, je kunt zo veel. Met een route hoef je niet na te denken, je loopt lekker als een kip zonder kop en je bereikt je doel. Breekt de pleuris uit omdat je een bordje hebt gemist dan is dat ook weer lachen.

Het is weer anders als je dat lachen kunt delen. Of als ik - o binnenpretje - zie hoe je hard door mijn vogelzangapp heen praat die feilloos homo sapiens aangeeft. Jullie waren ook in staat om niet te wandelen of fietsen waardoor we ergens aten met of zonder wespen en in essentie zit het woord eten als je het maar wil zien. Je praatte uitgebreid over het terugbrengen van alles tot al tot a dat was lachen. Ik kwam naar je toegefietst en je was er gewoon. En je was er op je kamer, weinig van je gezien die dagen, je dicht in de buurt geweten.

Vaak vertelde ik mezelf dat ik ver weg in een grot wilde wonen. Beetje gras eten. Ik zou me zo ontstellend gaan vervelen dat ik dan eindelijk pas echt zou verlangen en weten wat dat voor mij kon zijn. Daarom verlangde ik zo naar vakantie. Ik zat midden tussen jullie maar mijn liefde voor mijn grenzen won het feilloos. Was ik de prooi toen jullie me appten en de data volliepen? Die droom moet nog ergens zijn dat ik mezelf tegenkom en er genoeg van heb. Ergens is die droom er al en het kan goed zijn dat jullie dit ergens al wisten.