Alles van waarde

In de ruimte is alles in de zoveelste macht. Zo lijkt het of alles meta is. Het is tweemaal, maar ook die tweemaal weer tweemaal, en... Er komt geen eind aan, of het nu in de plus of in de min zit. Je kijkt over de schouders van God die weer over jouw schouders kijkt, achter je of juist weer voor je. Terwijl je niet eens weet dat hij bestaat. Je hebt hem voor het gemak gelijkgeschakeld met het oneindige maar daarvan weet je het ook niet. Er is daar wel iets, iets waarvan je kunt bevatten dat het verder is dan het einde, en dat einde kun je ergens bevatten, maar dan dus weer dat meta.

In het klein is het evenzo, maar nu dat midden. Hoe meer meta (hoe meer macht) hoe meer midden. Daar lees ik de krant. Het is nieuws, maar dan met commentaar. Commentaar was echt het ding van de middeleeuwen. Later werd het ironie, waardoor je niet meer weet of het serieuze ding hier of daar zit, het commentaar heeft nu ook het echte ding aangetast, maar ook dus misschien weer vice versa, waardoor we die ironie toch weer hard nodig hebben.

Ik heb me er makkelijk van afgemaakt. Alles is uitgangspunt had ik gezegd, en laat mij er maar iets mee doen. Iets van maken. Het begint me te schemeren dat ik gehecht blijf aan zoiets als waarheid. Wat is waarheid? Ik zou graag teruggaan naar mijn vertrekpunt, en dan is alles goed genoeg. Echt, mensen, dat meen ik, alles heeft waarde! En dus is alles wat ik hier doe commentaar. Ja, ik wil graag commentaar leveren. Ik wil zo graag leveren. En dat commentaar weer doorstrepen. Ja, doe maar. Streep maar door, de dingen zijn goed genoeg. Je hebt dit niet gelezen.