Alles ademt heen en weer

Alles voor de film denk ik als ik film aan het kijken ben. Undercover Donnie Brasco komt op bezoek bij bendelid Al Pacino op Eerste Kerstdag en moet liegen dat hij vrijgezel is. Pacino nodigt hem nogal dwingend uit om bij zijn family coq au vin te eten. Komt Donnie weer bij zijn vrouw dan gaat hij dus niet zeggen dat hij de uitnodiging niet kon weigeren want immers undercover. Hij laat het bij 'ik moest werken'. Nu kun je dus denken dat hij dit wel moest zeggen omdat anders de spanning weg is. Die vrouw reageert namelijk weer, de spanning laadt en ontlaadt zich.

Zo wekt de film voortdurend de suggestie dat er in de realiteit iets spannends aan de hand is waarvoor de film met zijn lichte overdrijvingen en suggesties de juiste taal vindt. De taal is dan toch weer een adequaat en transparant middel. Dat spannende heeft te maken met die Italiaanse en Franse inslag van de immigranten in New York. Coq au vin, die geweldige solidariteit, het geheim kunnen bewaren. De film brengt dat allemaal aan het licht.

Nu was ik daar nooit bij, in New York. Ik stel me zo voor dat je daar leeft zoals in Donnie Brasco of Goodfellas. Nee, niet in een bende of de politie, want dat was nou juist die overdrijving. Je leeft daar min of meer zoals wij hier in De Laar West, maar dan zoals ze zich daar De Laar West of Palermo voorstellen. Ze zijn daar nooit geweest maar alle namen ademen daar Europa. Ze projecteren het daar allemaal op de film. Zelfs als ze aan hun vrouw zouden uitleggen dat ze op Eerste Kerstdag een aanbod van een crimineel kregen dat ze niet konden weigeren zou die vrouw meteen aan de Godfather denken.

Surprise party

Jullie waren zo makkelijk. Ik hoefde niets te doen. En toen waren jullie er. Ik had anders ook graag gelopen, en dat kan nog steeds. Ach jongens, er is zo weinig voor nodig. Een route, dat wel. Je kunt wel dwalen, je kunt struinen, je kunt zo veel. Met een route hoef je niet na te denken, je loopt lekker als een kip zonder kop en je bereikt je doel. Breekt de pleuris uit omdat je een bordje hebt gemist dan is dat ook weer lachen.

Het is weer anders als je dat lachen kunt delen. Of als ik - o binnenpretje - zie hoe je hard door mijn vogelzangapp heen praat die feilloos homo sapiens aangeeft. Jullie waren ook in staat om niet te wandelen of fietsen waardoor we ergens aten met of zonder wespen en in essentie zit het woord eten als je het maar wil zien. Je praatte uitgebreid over het terugbrengen van alles tot al tot a dat was lachen. Ik kwam naar je toegefietst en je was er gewoon. En je was er op je kamer, weinig van je gezien die dagen, je dicht in de buurt geweten.

Vaak vertelde ik mezelf dat ik ver weg in een grot wilde wonen. Beetje gras eten. Ik zou me zo ontstellend gaan vervelen dat ik dan eindelijk pas echt zou verlangen en weten wat dat voor mij kon zijn. Daarom verlangde ik zo naar vakantie. Ik zat midden tussen jullie maar mijn liefde voor mijn grenzen won het feilloos. Was ik de prooi toen jullie me appten en de data volliepen? Die droom moet nog ergens zijn dat ik mezelf tegenkom en er genoeg van heb. Ergens is die droom er al en het kan goed zijn dat jullie dit ergens al wisten.