Het was niet helder, dat was het. Zo begon deze serie. Een ding was wel helder, dat het zo niet langer meer kon. Het was niet iets van mij alleen, hoe langer hoe meer ontstond er een wolk van namen die rond deze teksten aan draden trokken waaraan ik me liet vieren. Wat niet helder was had te maken met allerlei namen die met deze mensen weinig te maken hadden, bijvoorbeeld Agamben. Het meeste wat ik deed was commentaar, en dat zei deze mensen weinig.
Het was ook niet helder wat ik ermee kon. En zo kwam er een flinke dosis ressentiment naar boven. Goed, dan geen namen, je krijgt hoe je het hebben wil. Dat ressentiment heeft het voordeel dat ik mijn onheldere gevoelens op jullie gooi en dat levert meteen al een hoop op. Alleen was het nog niet onhelder genoeg omdat jullie makkelijk zien dat het vooral met mij te maken heeft. Dat geeft weer eenzaamheid maar ook die bleek misplaatst vanwege die lijntjes.
Laat ik nu niet weer over Pinocchio beginnen, de marionet zonder draden, becommentarieerd door Agamben. Eerder begint een beetje Maigret te dagen. Hij is niet veel meer dan een lens, lees ik in commentaren. Toch zit hij in de weg, een lens is nog teveel. De schrijver heeft verschillende pogingen gedaan om van hem af te komen, met Maigret win je de Nobelprijs niet. Maigret is geboren in mistig Delfzijl, bij een paar glazen jenever en al met zijn gedoofde pijp. Als tegengif lees ik Nobelprijswinnaar Brodsky.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten