Bijna aan de honderd! Het getal wil ook wat, en dan is honderd best bereikbaar vanuit deze 97ste. Hoe dichter ik de honderd nader hoe natuurlijker het voelt om terug en vooruit te kijken. Wat heb ik nou helemaal gedaan? Ik moet wel even eerlijk zijn. Zonder jou was dit er allemaal niet geweest. Je hebt gemopperd, je hebt gezwegen, je hebt me zelfs - opnieuw: ik moet eerlijkheid betrachten - geprezen. Mijn woordenspel heeft je geprikkeld tot woorden en gedachten. Mooi!
Het was steeds weer een uitdaging om geen namen te noemen. Namen schrikken af, zeker bij filosofen. Je kunt nog zo name dropping zeggen, de namen zijn wat hooggehouden wordt door types als ik, en hoe moeilijk is het om de names te droppen. Mist, veel mist heb ik gezien en rondgeblazen. Mist, nauwelijks een naam. Je kunt evengoed nevel zeggen. Het zijn maar namen, voorbeschikt om die de mist in te blazen of waar ook.
Het kan evengoed van de andere kant komen. Kijk, je hebt namen. Vanuit de namen kan ik gaan blazen, richting wat zich afspeelt en richting flarden, richting fladderen. Neem een naam en er ontspint zich iets. Stel dat het is zoals de namen zeggen. Fladderen, bladderen, maakt het wat uit? Laat ik eens dit zeggen, bladder dit. Dan wordt het herfst. Ik sta op, de driedubbele ramen bevatten zo veel herfst. Het bladdert. Voorzichtig kijk ik vooruit. De zon heeft huidverharding teweeggebracht op mijn huid. Tijd kortom om vooruit te kijken. Als dit gebladderd heeft is er altijd nog dit. Eindelijk dit.
Ha Anton, heerlijke tekst heb je weer geschreven. Lekkere opsteker om de maandag te beginnen. Jij schrijft tot en met je laatste levensdag en zolang jij schrijft, blijf je. Het plezier spat van de regels af! Groet van Martien.
BeantwoordenVerwijderen