Al weggaand achterom kijken

Je kunt er altijd iets van maken, van wat er al is. Je maakt er iets van, en dat is er. Het is wat er al was en dringt tot je door wat niet tot je doordrong. Nu je er iets van maakt zie je hoe het was voordat het tot je doordrong. Ja, dat zeg ik, het was er al. Het leek op mij te wachten en het was eigenlijk andersom. Iets in mij wachtte op wat er was, zeg ik nu. Ja, achteraf heb ik makkelijk praten. Ik wil maar zeggen dat makkelijk praten me helpt om te zien hoe ik eraan voorbij ga en wat dan.

Zo vond ik het leuk als mijn oudere zussen een boek lazen. Dat moest ik ook kunnen. Mijn ogen bewoog ik langs de regels. Later dacht ik dat lezen een vorm van luisteren is en zelfs begrijpen. Nu heb ik zoveel gelezen en begrepen dat ik zie wat er destijds gebeurde, en wat lezen is. Nu beweeg ik mijn ogen weer langs de woorden zoals mijn zussen deden. Lezen is als muziek luisteren. De muziek geeft het tempo aan, en jij beweegt in je hoofd lekker van voor naar achter om te volgen en te dwalen.

En ja, dat Gregoriaans dat voor mijn ogen gezongen werd. Ineens kreeg ik door dat de Mis lang duurde. De zon ging buiten langs de wolken en verzorgde een clairobscur. Het was pure voorpret. Wat was het fijn om onder klaterend orgelspel de kerk te verlaten en de zon ook buiten te zien. Nu gebeurt het me nooit meer dat ik de kerk verlaat. Als Wilfred Kemp op zondagochtend zijn Gregoriaans afspeelt luister ik even en loop rustig naar de wc. Klaterend spel, dat wel.