Zie de mensch

Als je jezelf in de etalage zet ga je worden wie je ziet. Die vrees kun je niet alleen voor jezelf hebben maar ook voor je geliefden. Er kunnen zoveel redenen zijn om jezelf niet in de uitverkoop te zetten. Een ervan is het plegen van een daad. Ik haal mezelf uit de etalage. Je wil maar zeggen: er is iets beslissends aan de gang en dat overtreft de dingen en dingetjes die ik er had neergezet. Kan ook zijn dat je je troef uit het spel haalt en terugstopt in je mouw.

Je gaat met andere ogen kijken naar wat zich daar afspeelt. Het was toch die paradijstuin met zonsondergangen en nieuwe achtergronden? Of het was toch dat slagveld waar we samen onze granaten schoten naar de roos ver weg? Hoe dan ook veilig. Fijn. Maar de mensch. De mensch wil ook wat. Daarom gaan we met andere ogen kijken naar wat zich daar afspeelt.

Oorlog en vrede hebben hun eigen pracht. En er zit nog meer in. We drijven de prijs op. We verhogen de inzet. Zelf heb ik niets met kansspelen, denk ik, maar ik heb wel degelijk genoten van Dostojevski. Hij is de kampioen van de onbetrouwbare verteller. Je leest hem omdat hij je in vertrouwen neemt. Zo word je zelf ook weer een tikje onbetrouwbaarder. Zo had ik mezelf uit de etalage gehaald, wetende dat ik er zo ook weer in zou staan. Nu als de poster imposter.