Het is nogal dwangmatig, dit. De dingen die ik bij elkaar zet horen helemaal niet bij elkaar. Dat zal verklaren waarom het zo geforceerd aandoet. Drie, waarom drie? Drie alinea's, oké. Dan geef je de lezer het idee dat dit al zo ongeveer de 85e invulling van het format is. Je geeft de lezer vrij. Maar ook nog eens drie invalshoeken. Een zou genoeg kunnen zijn en vooruit, maak er twee van. Dan hebben we een gesprek. Maar de derde heeft iets overbodigs.
De aanleiding vormt ditmaal Thomése die de correspondances uitlegt. Die vindt hij bij de dichter Baudelaire. Het bij elkaar brengen van twee dingen die niet bij elkaar horen. Kijk, nu komt er gezagvolle traditie bij, alsmede een hedendaagse schrijver die ons in onze eigen taal uitlegt wat Baudelaire ermee heeft bedoeld. Thomése en Baudelaire, dat is eigenlijk ook een correspondance. Met Thomése duik je de tunnel in om bij een autoriteit uit deftig Frankrijk uit te komen. Of andersom. De beving die je beving bij Baudelaire verstilt tot de braaf gevonden Thomése.
Mijn methode, als die er is, maar ik vermoed steeds meer van wel, is een soort limbodancing. Ik leg de lat steeds lager en probeer me eronderdoor te wurmen. Maar waar limbodancers in stijl en met bravoure achteroverhangen, op zijn carribisch, is het voor mij toch meer het gewurm zoals de koempels in hun nauwe gangen. Daar zou wel eens een derde perspectief kunnen schuilen dat niet helemaal met Thomése samenvalt. Hij wil de tegenspreker zijn, tegenover de massa. Maar die vindt hem aardig en leest hem. Maar Thomése zegt ook dat hij de schaamte opzoekt. En niet verdraagt. En zo verglijd je in zoiets als mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten