Verzwakking biedt ook weer kansen. Wie heeft nooit verlamming gevoeld bij goede schrijvers. Denk je daarover na, dan hebben die schrijvers de verzwakking in de hand gewerkt. Je hebt de steegjes nodig om ineens oog in oog te staan met die imposante barokgevel. Dus heb je ook mensen nodig die deze taak ter hand nemen. Schrijven is een rotklus die je steeds weer in verlegenheid brengt.
En dan heb je ook nog de verslaafden (zoals ik). Je voegt niets toe aan dat ultradiverse landschap. Je bent vlees nog vis. Je denkt niet na voor je iets opschrijft, als je geluk hebt schrijvend door dit aan de anderen te laten. Je tellt zonder te showen, of zelfs dat niet eens. Je schaamt je voor je eigen schaamteloosheid, maar ook weer te weinig. Je verschuilt je achter je exhibitionisme.
Zo zou het vacuüm eruit kunnen zien. We stellen het ons altijd voor als een zwart vierkant. Of een afgrond. De lezer kiest voor kwaliteit in zijn kast en laat zich meevoeren door de virtuoos die met hem rekening houdt. Als de lezer schrijft is het steunend en praktisch. Of omdat het moet. Of omdat hij trots is. Zo stellen wij ons dat vacuüm voor tussen schijt en kunst. Het wordt tijd zeg ik dan weer dat we dat vacuüm doorkruisen omdat we dat vacuüm zijn. Het is het allemaal net niet maar zeker ook weer niet niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten