Toen ik bladder dit bedacht dacht ik ook maar wat. Nu zijn we een eind op streek en blijkt hoe dicht we zitten bij de dichter. Glaucus gaat in boek zes van Ilias de strijd aan met Diomedes. Beider opa's waren met elkaar bevriend, en daar komen ze achter bij de inleidende verbale beschietingen. Blijkbaar weten we nog steeds niet wat dat allemaal is, familie, vriend, vijand. En dan komt dus dat gebladder: 'Want het geslacht der mensen is gelijk aan dat / Der bladeren. De wind verstrooit / Hen over de aarde. Maar de lente komt / En 't bottend bos ontluikt tot jeugdig blad.'
Ik lees nu filosoof Liantinis die goed weet dat Nieuwgrieken door niemand worden gelezen. Hij doet akelige beweringen over de superioriteit van Grieken over Joden. Wat is dat waard als je het onderspit delft? Wat is de dood waard als je strijdt tegen de dood? Als Liantinis de Joden van zich af schrijft schrijft hij het hiernamaals van zich af. Liantinis ziet de dood als vijand, vriend, kernwaarde der oude Grieken.
Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan. Athene, Jeruzalem. Veel verandert er niet als je zegt Rome. Neem de plaats in van Glaucus of van Diomedes. Bladder dit. Er zal weer iets uitbotten voorbij de dood. Wat zegt Liantinis? Hij gelooft in endokosmikí athanasía, binnenwereldse onsterfelijkheid. Leest hij zijn Joden beter, dan zijn het vrienden. We zijn blad, we bladderen. Bladder dit. Denk aan onze opa's. Ze sterven met ons mee. Vechten, doe maar. Of gewoon niet. Laat het zingen, zoals mijn opa als hij wat op had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten