Een grote bewering of een grote vraag, daar draait het om in de filosofie. Laten we overigens zeggen denken, dan gaat het meteen ergens over. Bij denken lijkt het of er weinig aan de hand is, maar zet je er iets achter of tegenaan zodat er toch iets aan de hand is. Hé, zo had ik het nog niet bekeken, zeg je in verwondering. Je brengt het denken op gang en weet niet waar je uitkomt. Wel weet je alvast dat je onderwerp op het spel is gezet.
Mijn onderwerp hier is de filosofie, of laten we zeggen het denken. Mijn verwondering gold die move waarin het ding ineens heel groot wordt gemaakt, zodat er heel veel, heel erg veel aan de hand is. Dat verwonderde me ineens toen ik vandaag aan het wandelen was langs de Swalm. Nu is het ook weer niet zo dat denkers altijd dramatiseren. Als ze hun ding groot hebben gemaakt doen ze daarna hun best om alles af te zwakken en er dingen tegenover te zetten. Het zijn disclaimers, zeker. Maar ze hopen na alle afbraakwerk toch ook dat er iets overblijft, en dat is dan de kern.
Het was nog niet zo eenvoudig om de filosofie achter me te laten. Ik dacht: laat ik de filosofie inwisselen voor het denken. Denken is beter, dan gaat het tenminste ergens over, en niet per se over de filosofie of het denken zelf. Nu twijfel ik, want ook denken is een operatie waarbij het ding er niet per se gezonder uitkomt. Het denken wil ingrijpend in de dingen snijden zodat er iets uitkomt. De kern van dat ding, om precies te zijn. Ik zoek even een sterke metafoor. De kern, dat zijn de pitten met blauwzuur. Je moet er wel heel erg veel van eten als je eraan wil doodgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten