Hier exposeer ik me, maar dat wil nog niet zeggen dat ik besta. Daarvoor is nodig dat er iets in de wereld is dat met mij interfereert. Dan kan ik nog net zo goed denken dat er iets in die wereld interfereert met iets in die wereld. Goed, dan bestaat dus de wereld. Als die wereld mij niet zegt dat ik besta, kan ik nog steeds denken dat ik besta. Maar dan wordt het wel anders. Ik beweeg door de wereld alsof ik slalom langs alle regendruppels. Ik ben de vreemde op een feestje waar de gastheer even afwezig is en iedereen elkaar kent.
Ik slalom tussen de groepjes gasten op weg naar de bar of de wc. Ik kom en glip weg. Zou dat mijn manier zijn om te bestaan? En wat moet ik dan met mezelf aan wanneer ik staande word gehouden en ga zweven en fluxen? Er gaat verwondering stromen tussen jullie en mij. Het tintelt van alle kanten. Hier is mijn plek, zegt iets in of boven mij. Het lijkt of die stem slalomt tussen al mijn gedachten en mij een paar seconden voor is. Ja inderdaad, zou ik nu zeggen, ik was de slalommer en niet dit bord.
Je verandert en dat maakt het lastig om terug te kijken naar jezelf. Jij bent degene voor en na de verandering, en het meetpunt ligt overal. Als je slalomt slalom je zeker ook langs die meetpunten. Wat mooi als je in beweging gelooft en dat jij die beweging bent. Maar ga zo door en jij bent alle bewegingen die bewegingen van die wereld zijn. Het is je achterhoedegevecht, je reageert op bewegingen omdat het heelal zich maar blijft uitbreiden en er moet toch een wereld zijn. En jij bent er ook nog, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten