Je bouwt een burcht en zet jezelf vast. Dat zou de voorzichtige conclusie kunnen luiden van de autoritaire avonturen die steeds maar weer opduiken. De oorlog van Rusland heeft een gezicht, het is een persoonlijke oorlog. Het zerocovidbeleid van China heeft weer een ander gezicht maar past ook in het plaatje. Ik zeg voorzichtig omdat lang niet zeker is of de personen zich hebben vastgezet. Ze kunnen hun macht ontplooien dankzij hun avonturen. Eerst bedwelmen met verhalen, daarna afdwingen voor zover nodig.
Daedalus vliegt weg uit zijn labyrint en neemt zijn zoon mee. Er is toekomst. Icarus mag dan neerstorten, hij wordt eiland. De nieuwste Marcos is al opgestaan en heerst over de Filipijnen. Ook al eilanden met een naam, van Filips II. Het verval mag vervolgens inzetten, vroeg of laat rijst de opvolger uit de as. Filips wordt feniks. Het bladdert, wordt as en bloeit op.
Wij maar raden naar het doel, de richting, de zin. Wel zien we dat het blijft schuiven. Of, zoals in China, er zijn geen besmettingen meer maar volharden is het doel, en volharden is grootser in zinloosheid. Wij weten ons even geen raad. We zeggen rivier, flexibiliteit, flux, alsof dit de zin is. Zo graag vullen we de leegte die de autocraat laat. We denken dat er weer zin is, er is weer Europa, dank je wel. De autocraat houdt ons op gang. De flux onderbreken is ook ritme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten