Als het goed is kun je het proeven. Dat wil nog niet zeggen dat je weet wat erin zit. Wil je het geheim van de kok bewaren, dan moet je iets prijsgeven. De dosering moet precies goed zijn, tussen prijsgeven en achterhouden, prijsgeven door te vertellen en prijsgeven via de smaak. Zo weten we toch weer alles. Vergeet niet dat alle ingrediënten op de verpakking moeten staan. Voor een simpel brein zoals het mijne lijkt het of je het product nu gewoon kunt namaken.
Zo beschouwd weet je dus eigenlijk ook weer niets, maar dat weet je pas wanneer je brein iets meer complexiteit toelaat. Dan kun je de gekwelde uithangen, zodat het lijkt of je met minder dan alles geen genoegen neemt. Iedereen kan nu zien dat je de gewoonste dingen niet aankunt en gaat aan het hoofdschudden. Je gaat nu denken dat je de enige bent. Iedereen weet wat hij moet weten, alleen jij niet. Of je weet het wel, maar hebt het door je theater voor jezelf verstopt.
De moeilijkste oefening om je toegang tot deze materie te bevechten is tv kijken zo vlak na het eten. Je hebt het al op, het smaakte goed. Je hapte het weg in tien à vijftien minuten, terwijl er uren, dagen, maanden overheen waren gegaan voordat het zo ver kwam. Heb je wel adequaat gereageerd, er is immers geen dankgebed meer dus moet je vele millennia in je eentje opnieuw uitvinden. Daarna maakt Sharon bij Binnenstebuiten luchtig haar recepten doorspekt met verkleinwoordjes. We zijn in staat om erbij weg te zakken. Ja we kunnen wel iets!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten