Mannen die pianospelen is een misverstand. Het is ergens wel begrijpelijk. Je dirigeert en bent gehecht aan controle over details. Je buigt de klank zodat het flonkert. De lijntjes kunnen nog directer. Je kunt aan het orgel maar dan ben je onzichtbaar. Je bent midden in de mechaniek. En zo kom je uit bij de piano. Je ziet het buigen en zwaaien. Je ziet de emotie. Punt is dat je het begin ziet van de muzikale klank.
Er was zo'n man die ons 's avonds uitnodigde op zijn hotelkamer en graag Black Label met ons deelde. Hij raadde me Arthur Loesser aan met zijn studie over de sociologie van de piano. Het waren meisjes die de nieuwste hits speelden voor de gasten. De gasten konden doorpraten. Mijn vader vroeg me vroeger of ik iets wilde spelen als er gasten waren. Van die mooie achtergrondmuziek. Maar ik had net gelezen over Beethoven die de aandacht afdwong en ik was een jongen.
Je wil de uitersten bij elkaar krijgen. Muziek is achtergrond en muziek is alles. Daarom zoek je de extreme achtergrond (behang zei Satie) en de intieme gevoelsexplosie - ik luister toevallig Rachmaninov. De Ring. Kan de ring ons verbinden tot de eeuwigheid? Foute vraag omdat we door willen draaien. Nog extremer nog extremer. Tot het weer implodeert en we zachtjes neuriën of helemaal niets meer zeggen en ons begraven in de oortjes. Er klinkt nog wel overal ongehoorde muziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten