Kijken naar jezelf kan via een omweg. Loop naar de bibliotheek en ga van de glijbaan. Het is dus ook de omgeving met die belofte. Ga naar het nieuwe museum en breng je stem uit. De volgende expositie dat ben jij. Je staat voor het kunstwerk 9 seconden staat er. Gemiddeld, want in werkelijkheid sta je er korter of langer voor. Wat gebeurt er als je er inderdaad langer voor staat? Of korter? Het is aan jou, dit ben jij. Hier heb je jaren naar uitgekeken, dit is jouw museum, een volgende zal er niet zijn.
De glijbaan brengt me van de kunst hier bij mezelf. Ik heb lang gedacht dat ik schrijver was, dat deze woorden hier jou brachten bij mij. Bij Sartre las ik vroeger dat het bewustzijn een glijbaan was die me bij de dingen bracht. De dingen en ik komen elkaar tegen en we zwaaien. Zou ik een ding zijn dan zou ik moeten zeggen het ik. Ze zeggen dat ik het ik ben, en wel die hele speciale die heerst over zijn leven en zijn woorden.
Steeds moeilijker gaat me het lezen af. Al bij de eerste woorden denk ik wat zal ik ervan zeggen. Ik zie woorden, dan dus ook de vele woorden eromheen. Het zijn volgeschreven plakkertjes die om het portret van Dick Ket hangen om ons op te voeden, dus weg te voeden. We komen binnen met onze code die de zwaaideuren openen waardoor de verlaters meteen weg kunnen. We zwaaien naar de verlater in ons. Schrijven, steeds nog eentje om het af te leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten