Het punt is een beetje of we eigenlijk wel iets te verwachten hebben van onze Amerikaanse redders. Het kan immers zijn dat ze ons makkelijk overleveren aan de fascisten of de anderszins wetenden wat ze willen. We zitten niet te wachten op die wetenden, wetende dat ze ons met gemak overleveren en overleven. Ze hebben misschien helemaal niet zo'n behoefte aan ons.
Het is hoe je ook wendt of keert de avond van dit is mijn lichaam. Als je zegt dit is mijn lichaam, en je zegt het alleen maar omdat je dat lichaam in waarde laat stijgen zodat je het met winst kunt doorverkopen, dan lever je je uit aan de taxateur. De man die een vast bedrag kreeg en in die zin betrouwbaar was. Hij geeft je zelfs nog gratis tips, waarmee hij je duidelijk maakt dat hij ook lager had kunnen gaan met zijn eindbedrag.
Amerikaanse redders zeggen ons tegenwoordig dat we onszelf moeten redden. Dat vind ik wel eerlijk, wetende dat ze ons zo vaak hebben gered en daarom gunnen wij het hun dat ze ons even niet meer redden. En als ze ons toch redden is het omdat ze hier nu eenmaal zijn. Rijden we langs het spoor, dan duikt daar ineens dat betonnen dorpje op met controlepost. Of we weten dat ze ergens onder de grond zitten. Het zijn die mensen van de film. Ze kijken naar ons maar tegelijk ook naar de vijand, ze geven ons de data en ze voeden ons op met de film die we nu kijken. Nu weten we weer echt dat we het zonder hen moeten stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten