Rozen zijn mooi maar niet altijd prettig. Kijk ik naar ons pergolaatje, dan zie ik touwtjes en ijzerdraadjes. Je moet de rozen strak leiden, niettemin streven ze omhoog. Ik kan wel een filmpje kijken hoe het moet, maar er zit kennelijk ook iets in mij dat zich maar moeilijk laat leiden en te snel begrip heeft voor de opstandigheid van de ander. Ook zie ik tussen de groene blaadjes al geelbruine vlekjes. Het kan alsnog groen worden, het kan ook groen zijn dat verluisd is. Toch zie ik de bloemen met vertrouwen tegemoet, elk jaar weer.
De rozen staan ergens voor, dat zal de rest van dit tekstje hopelijk uitwijzen. Zo heb ik net een paar dingen gelezen over onderwijs. Kinderen, prachtig, maar moeilijk te leiden. Het onderwijs is een pergola, je kunt erdoorheen maar de kinderen moeten eroverheen worden gelegd en buigen niet goed mee. Daarom verbeteren we het aanbod, als we het al verbeteren. Geen logische stap, want afbuigen blijft even makkelijk. Soms denk ik dat de ideale curve van de pergola juist uitnodigt tot wegbuiging.
Het is stille zaterdag, bedenk ik me. Daar heb ik altijd iets speciaals mee. In het beroemde schilderij van Holbein ligt Jezus perfect in dat toch smalle graf. Gisteren zagen onze schoolcabaretiers overeenkomst tussen de gekruisigde Jezus en de Vitruviusman van de euromunt. Om maar niet te spreken van ons Flipje die de bezoekers met open armen en gespreide benen ontvangt. Dat verklaart waarom de deuren in ons nieuwe gebouw zo hoog en breed zijn. Ja, iedereen kan binnen. En niet alleen bloemen, er komen ook vruchten.
Wat een beeldende en krachtige samenvatting van een cabaret waarin iedereen de (menselijke) maat werd genomen en niemand werd gespaard als dat nodig was. Wel een terzijde: van rozentakken is ook eenvoudig een doornenkroon te maken. Daarom spreekt de metafoor van de pergola me zo aan.
BeantwoordenVerwijderenBram Langenberg (docent geschiedenis en schoolcabaretier)