De leraar wordt weer chic

De kaders om deze tekst markeren mijn privilege. Jij kunt wel reageren, maar de instellingen van blogspot zijn zodanig dat je er niet makkelijk doorkomt. Soms ben ik niet te flauw, en wil ik het wel voor je plaatsen onder mijn tekst. Ik weet ook wel dat je mijn privilege een beetje sneu vindt. Wat is een privilege wanneer je nauwelijks gezien wordt door de mensen die het niet hebben? Het lijkt op een wereldrecord in een sport die niemand anders doet, zoals zo vaak mogelijk tot tien tellen in de trein tussen Hemmen en Zetten.

Privileges kun je ook bereiken door ze als wens bovenop een bestaande toestand te leggen. Wat zou het mooi zijn, zegt de inspecteur-generaal onderwijsinspectie, als het leraarvak weer chic wordt. Het moet worden ervaren als een privilege. We blijven doen wat we doen, maar zien nu dat het een privilege is. Ik zeg tegen de leerlingen dat ze slimmer zijn dan ik, wat extra mooi is omdat zij de toekomst hebben en ik niet. Geen respons, ik mag dus gekke dingen zeggen zo veel als ik wil.

Nog een stap verder en de lat moet omhoog. Dit om weer meer leraren voor de klas te krijgen. Wie wil er nu geen privileges? Het is als de adel in tijden van burgerlijke meritocratie. Je hoeft niet meer te werken, want je geboorte was al je privilege. Je wijst de erfenis af en stapt het harde leven in. Je verricht soms een opvallende daad, soms een miskleun. Je wordt door niemand gezien. Je hebt niets meer, alleen je lat.