Hier komt alles aan. Op dit balkon zie ik het keerpunt en het bord dat waarschuwt ruimte te laten voor auto's die keren. Blijf je toch staan, maak het niet te lang en zet je knipperlicht aan. Vakantie is onze taak ons te laten zakken in deze toestand. We keren nog niet, we zijn nog niet ontspannen genoeg. We zijn hier om ons op te laden voor de volgende ronde.
Hierboven, op dit Griekse eiland, zien we alles beter inclusief het waarschuwingsbord. Nu praten we zonder haast. Nu kan dat nog, morgen vertrekt de boot alweer. Laten we de tijd dus goed gebruiken en het niet echt ergens over hebben. Onder de bank hier zijn veel opbergvakken. We moeten ze leeg laten om te voorkomen dat we morgen spullen vergeten. We zitten boven de lege vakken, de ruimte is strak.
Er wordt al gepraat over Chora. Ik vind het niet terug op de kaart. Het moet zo'n beetje de plaats zijn waar het te doen is. Als we over het eiland rijden komen we er vanzelf langs. Mensen komen er af en aan, denk ik. Het moet dus zoiets zijn als dit aankomstplein onder mijn ogen. Een echt keerpunt kun je het niet noemen. Eerder zoiets als een dorp, of plaats, of naam. Maar dan dus met een naam, zo wordt gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten