Elke ochtend is het weer een andere plas. Ik fiets erlangs en kijk in het donker. In de verte komt de zon van het tankstation op. Vandaag was het al licht en zag ik zilveren schittering. Mijn Atheense dochter gaat iets bedenken rond Griekse schrijvers en rivieren. Daarmee wil ik niet zeggen dat mijn dochter mij herhaalt, want je stapt nooit tweemaal in dezelfde rivier. Is er nog wel diezelfde rivier?
Ik kijk naar mezelf hoe ik glijd door dit landschap, elke dag weer een ander landschap. Ook mijn herinnering glijdt mee. De velden liggen onder een dik pak sneeuw. De kuikens glijden achter ma en pa het water in. De karretjes rijden langs de boompjes van de toekomst. Laten we afspreken dat dit het echte landschap is, mijn zilveren schittering die ik leg over de vervuilde bodem en wat dan blijft wrijven.
De Ilisos is nu een klein stroompje, zegt de foto van Frederiek. Van Socrates destijds hoefden we ook al geen uitgebreide beschrijving te verwachten. Het stroomde, nemen we aan. Toch staat dat Ilisosje model voor de gigantische overgang van mens naar krekel. We blijven beestachtig zingen tot we erbij neervallen. We merken niet dat de bomen om ons worden neergemaaid, we zien niets, horen niets, ik zeg maar wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten