Het einde is nabij. Het komt wel maar niet zo snel. Er zijn ook gaande bewegingen. Joh, het is allemaal niet zo erg. Geen kernbom gegooid, voetjes nog droog hiero. Was ik al dood? Nou, mijn ziel is nog aan het fladderen. En de ijzeren regel in een tekst als deze is realisme. Wat ik over mij zeg geldt voor alles. Mijn gefladder is de toestand van de wereld. Die toestand is voor mij nabij.
De filosofen waren op afstand, ik wilde toetreden tot de wereld na de filosofie. Nu zijn ze er ineens weer, van alle kanten. Nu geloof ik niet in een complot, daarvoor fladderen de filosofen teveel. Ook voor elkaar zijn ze er soms niet en soms van alle kanten. Ze lopen een eindje met je op, ze maken een kletspraatje met je in de trein. Ze mailen je ineens om een lezing te bezoeken, ze vragen je een stukje te vertalen. Ze fietsen voorbij en zeggen hallo.
Voor de filosofen is er geen einde. Ze zijn al dood. Daarin lijken ze op de Russen. Ze gaan weer naar hun datsja's voor de geitjes. De wereld bezien ze van een afstand, hun nabijheid is nu weer hun nabijheid. Hoe is het om dood te zijn? Alles van daarvoor is nu een droom. Je liep een supermarkt in en pakte gewoon alles zelf. Je rekende wel af maar het leek geen afrekening. Dankzij de Russen leven we in een droomwereld, hun droomwereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten