Ons doel was de wedstrijd. De wedstrijd zie je normaal liggend op de bank op een lome zondagmiddag in het natte voorjaar. Helden zag je ploeteren in de modder en opstaan uit de dood. Toen kwamen de oortjes. We luisterden naar de ronkende helikopter. We keken in de ploegleiderswagen waar de orders werden uitgedeeld. We zagen sponsoren zonder publiek en renners in hun slaapkamer. We keken naar het scherm waar de renners naar een scherm keken.
Toen ik nog jong was, kinders, snoof ik de geur van de spierzalf. De verkoper liep nog zelf tussen de wagens bij de start en riep nog met zijn stem. Petjes van Eddy Merckx, stickers van Eddy Merckx! We zaten in de berm en de renners schokten kreunend naar boven. De stem op ons radiootje kraakte nog, Knetemann lag voor. We fietsten nog zelf van de Keutenberg naar de Eyserbosweg om hen twee keer te zien.
Nu was het een hele rit. We moesten alles zien, vogels, asperges, geboortehuis. We zochten de inham in de berm waar we onze tuinstoeltjes konden zetten. Niemand snapte waarom de motoren bergaf kwamen in plaats van bergop. De helden gleden bliksemsnel met hun ruggen, nummer 18 was volgens mijn makker nummer 81. Vliegend over de heuvels bereikten we de finish een uur te vroeg. Op naar de Cauberg! Bij het Grendelplein zagen we nog net de ruggen van de feestgangers die uitzicht hadden op de bewakers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten