Elke dag een blog blijkt te moeilijk. Wat dat zegt over de mensheid moeten we nog uitzoeken. Zijn we zo feilbaar dat we geen belofte kunnen houden? Moeten we alles met een korreltje zout nemen? Er is toch nog zoiets als waarheid, onze ultieme wal om de macht af te houden. Stel je klikt op mystiek, en ook als we er geen erg in hebben kan dit kosmische bewustzijn ons omzwelmen. Stel, dan houden we alles af.
Ik laat dus iets toe. Hier, dit moment, ook al gaat het voorbij. Daar, jij die leest, ook al zie ik je niet. Ooit en ver weg, makkelijk zat, waarom zou ik dat niet toelaten. Als het moet met mijn rug. We laten elkaar toe, we nemen iets op onze rug, jouw gezicht bijvoorbeeld. Ik neem je helemaal op, nog voor ik je gezicht zag. En nu we elkaar zien zonder spiegel, zoals we zijn, scheiden we zonder gezicht. Jouw schreeuw klinkt nog na. Ik laat het. Mijn rug, ik kan die niet eens zien, laat staan.
Ik zou de mensheid kunnen opgeven maar jou niet. Ik koos het kind maar kreeg jou. Ik spreek hier maar jij leest. Ik vul me helemaal met het maar, ik ben het maar. Maar maar. Maar wij zijn hier met elkaar, er is geen maar, we zijn voluit, we zijn veruit en dan ik ook, en jij. Maar maar. Ik zeg je de waarheid maar. Jij leest me maar. We delen zoveel. Maar. Er gebeurt zoveel, er kan nog zoveel meer. Maar. Maar laten we zeggen we zeggen wat ertoe doet. We zeggen dat, Jij begrijpt de nuances dus we kunnen verder. Maar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten