Zie ik maak alles nieuw. Dan verwacht je op zijn minst variatie. Er is wel variatie, er is ontplooiing, plooiing. En alles binnen mijn ijzeren formule van drie, het getal van magie. Alles wat nieuw is wordt in deze kiem gelegd. Wat er ontstaat is niet wat gebeurt. Geef het de vrije hand en het vliegt. Houd die vogel in de hand en hij wordt niet nieuw. Je zou hem in het vuur moeten gooien.
Het is dus de vraag of ik iets maak. Liever zoek ik dit kooitje om woorden in te leggen waar ze rondspringen, hakje takje. Of rustig broeden. Woorden hebben niet alleen tijd nodig maar ook kleinheid. Gegroeid waren ze al volop, aan magie geen gebrek. Zie ik maak alles nieuw, ja maar dan kleiner.
Woorden zonder vuur, zonder ruimte, zonder wonder. Soms wilde ik monnik worden, zwijgen in mijn cel. Dan weer bidden. Preken was ook al zoiets dat ik me zag doen. Zo kwam ik uit bij deze regels, de regel dat er steeds een regel is. Ik verdeel ze netjes in porties en leg ze neer. Je volgt ze maar dan met je ogen. Of het mompelt nog wat na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten