Naast het spoor zitten de dieren. Er rent een haas het veld in als mijn trein passeert. Zo zou je het creatieproces ook kunnen zien. Wat ik schrijf gaat op de loop en wacht rustig tot ik weer weg ben. Dat verlost me meteen van een probleem waar ik altijd mee zat. Bleef mijn blog bij me, dan moest ik er iets mee. Ik moest hem bij me houden of juist niet. Dan moest hij van iemand anders zijn. Het was vooral hebben hebben.
Nu wil ik niet zeggen dat ik mijn blog ben. Het is eerder een kind of een vriend, maar dan een met wie je liever niet op feestjes komt. Je weet hoe ze over hem denken. Moet je hem dan voor je uit duwen, zo van: dit ben ik, neemt en eet? Ook een offerande vraagt om een Ander die haar in dank aanvaardt, en we weten hoe zelden God zich dankbaar toont. Wees dus volmaakt zoals uw vader in de hemelen volmaakt is. Dan hoeven we het over hem niet meer te hebben.
Vroeger overwoog ik wel dat het geschrijf alleen voor mij was. Er zat een slotje op mijn bij een Chinees winkeltje gekocht dagboek. Later schreef ik een dagboek van gedachten, wat zo gek nog niet was. Fijn vind ik die zorgeloosheid. Van een rennende haas weet je het nooit. Hij is bang, maar wat is het lekker om de wind te voelen. Het frisse gras intussen blijft waar het was. Het toont zich, al is er even niemand aan wie het zich geeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten