Je kunt het zo gek niet bedenken of er leven mensen. Daar in het veld zie ik niets behalve die vogelverschrikker. Dan ga ik ervan uit dat er inderdaad vogels zijn, maar ook moet iemand die vogelverschrikker hebben neergezet. En wel met redenen en ook vast met bedoelingen. Nu kan ik redenen en bedoelingen moeilijk uit elkaar houden. Je had een goede reden maar nu blijkt de bedoeling weer anders. Ik wilde de vogels van de zaden houden maar had de bedoeling op den duur te oogsten, of dus andersom.
Is leven zoiets als geloof: je ziet allerlei tekenen maar de rationaliteit wil maar niet sluiten, of sluit te makkelijk. Ik zie het nest maar de ooievaar is er even niet. Er moeten eieren liggen en dat is de oervorm van leven. Stuiptrekken is ook leven en wel intens. We wandelen en kijken terug naar ons leven waarin de kleine dingen juist groot worden. Het verhaal dat ons het leven brengt schuift voor het leven.
Zeg niet dat ik alles mooi aan het verwerken ben. Het product is evengoed afscheid als kind. Ik kijk nog een keer goed en zie het nu pas. Dan moet het er altijd al geweest zijn, maar niet voor mij toen ik nog leefde. Wie of wat zit daarachter? En waarom zou ik mezelf willen ontmaskeren? Ik heb toch genoeg aan mezelf als aanklager en verdachte. Samen zijn we in staat om de rechter gerust te stellen. Stel je een veld voor zonder vogelverschrikker. De zaden worden geconsumeerd, weg teken van leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten