Het meeste heb ik van horen zeggen. Meestal lees ik het, maar dan gaat het toch om de stem die erin doorklinkt, of de stemmen. De meeste werken zijn mijnen waar ik iets delf en gebruik als grondstof. Bewerken is mijn ding om er dingen uit te krijgen als warmte of glans. Het is dus wel iets als commentaar, daar kun je het mee vergelijken, maar dan met minder binding aan alles van die ideeën. Het iets doet er meer toe dan het alles. Het iets is in zekere zin dat alles, maar dat moet in de bewerking ook maar blijken.
Om die lijn te trekken tussen iets en de rest leg ik dingen vaak naast elkaar en trek ik er een lijn tussen. Dan zie ik ineens iets, iets wat ik nog niet eerder gezien had. Kijk, daar is het me eigenlijk om te doen, om iets te leren. Het gaat om lessen, en kennelijk was er dorst. Of met dat lessen kwam de dorst op gang, of denk ik dat er zoiets als dorst geweest moet zijn. Zou die dorst dan het iets zijn dat ik heb gevonden, denk ik soms.
Het is de vraag of ik iets wil weten. Kennis hebben aan iets is niet altijd waar je iets aan hebt. Ik vergeet het ook zo gauw weer. Het is ook weer niet zo'n zoekproces, want het komt meestal wel naar boven. Het lijkt verdomme wel toveren. Ik hoef maar te gaan zitten en er komt iets. En het gaat weer. Zou dit soort tekstjes schrijven een manier zijn, vroeg ik me gisteren af, om met halfopen ogen te zitten en medelijdend te lachen? Dat is voor een (ex-)katholieke jongen wel moeilijk, want er zweven nog halo's en echo's om de dingen. Als het gaat is het net niet helemaal wat er gekomen was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten