Vaak moest ik reageren. Er was altijd wel iets, een vers of iets met voetnoten. Als je altijd reageert, dacht ik, dan is er een heen en weer. Kun je zeggen dat er beweging is wanneer er een heen is en een weer en verder geen keer? Dat nu ook weer niet. Het verloste me van die beweging, eindelijk was er iets afgelost. Van mijn moeder heb ik dit. Van mijn vader weer iets anders, de lak aan smaak. En aan geur. Ik reageerde om me te pushen tot smaak en geur. Als het van mezelf was geworden proefde ik eindelijk iets.
Zo leren we maar weer eens, beste kinders, dat een fluitje altijd handig is. Denk aan Schopenhauer die kundig de dwarsfluit bespeelde en zich aan het werk hield. Terwijl hij dat met zijn erfenis niet hoefde. Hij zong zich zodoende los van de wereld die hem ergerde. Ik ken dat. Ik fluit de dag op gang en ben al een millimeter los als het gevaarte over me rolt.
Van hondjes leren we dat je de geur ook kunt geven aan wat je tegenkomt. Je hoeft niet te wachten tot je vrij rondloopt, je hoeft je voortgang nauwelijks te onderbreken. Lees ik de krant, dan hebben ze hun vlagjes al geplant. Er is zo weinig wat je zelf hoeft te doen. Liggen, lezen, laten gaan. En mild glimlachen. Nog even en ik heb geen geur en smaak meer nodig. Ik doe mijn ogen halfdicht en kan je zien. Of horen is genoeg, wat je zegt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten