Door het kort te houden en door min of meer proza te schrijven laat ik merken dat ik simpelheid kan waarderen. Deze blog is dus een statement. Nu zegt een vriend dat ik belangrijk ben, en met mij de filosofie, omdat we de nuance zoeken nu alle nuance zoek is. Heb ik me dus de weg versperd tot waarin mijn grootste bijdrage tot de vrede schuilt? Ik zie het vast te simpel.
Proza is voorwaarts. Het is pushen, jezelf en via jezelf de ander. Pushen tegen de kantlijn, over de kantlijn, overal kan de kantlijn opduiken waar je overheen moet. In wezen is er geen kantlijn. Je kunt altijd verder, tandje bij, sportje hoger. Waar gaat dit heen, kan ik nu nog vragen, en straks niet meer, na de derde alinea. We kunnen alleen maar doorgaan, olie of geen olie, olie op het vuur. Als de boodschap aankomt komt hij zo hard aan dat we de deur openzetten voor een nieuwe fase.
De nulgraad van mijn schrijven is de datum. Althans, dat was het totdat ik (eer)gisteren ook die drempel had geslecht. Nu blijft nog de naam. Mijn goede naam ook, als schrijver en denker. Hebben namen betekenis, vraag ik me af, en is dat niet eigenlijk een stukje poëzie in mijn proza dan. Zo ga ik zo een titel bedenken bij dit stukje. En ik denk aan namen als Poetin, wat iets met weg te maken heeft. Oekraïne, bij de grens. En zo komt de weg langs deze weg alsnog bij zijn grens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten