Je ziet zoveel vogels. Ze zitten achter elkaar aan. Ze laten achter zich aanzitten. Ze laten niet achter zich aanzitten. Ze maken schijnbewegingen. Ze maken schijnbaar schijnbewegingen. Er gebeurt wel iets. Ze zitten op elkaar, kijk daarboven! Dan maken ze zich los en gaan huns weegs. Wat was er nu gebeurd? Ik loop erheen en zeg dat ik het niet heb gezien. Hij zegt dat hij trapte, en hij zegt dat hij eerst sloeg. Er was iets maar wat.
Je kunt op allerlei manieren naar die vogels kijken. Kijk door je verrekijker, voel hoe dichtbij hij is. Het is je adem die je terugkrijgt al is het niet zeker dat hij van die vogel terugkomt. De vogel vliegt van je weg en daarom moet je erheen. Je ziet hem weer zitten en daarom komt hij steeds dichterbij. Op den duur is het je huisdier, hij gaat achter de anderen aan om hen jouw huis te bieden. Zijn jongen huizen bij jou.
De vluchtroutes brengen me ergens al is het niet weg. Er is geen weg, er is alleen nadering. Nu is het ook nog de vluchtweg die nadert. De vluchtweg en ik, dat is me een stel. Ik wilde die vluchtweg nooit bezitten, hij moest me juist in het opene brengen als al. Nu denk ik dat het opene juist bij mij komt en wel via de vluchtweg. Hij ligt binnen bereik, nog even. Hij ligt binnen bereik voor het nog even. Daar gaat weer wat en deze keer ben ik er bijna.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten