Ik weet het ook niet meer. Eerst wist ik het wel, in elk geval genoeg om door te kunnen. Dat moest een keer ophouden. Ik kan me beter verplaatsen in iemand die zich door een heilige tekst heen puzzelt, omdat ik mezelf ook door heilige teksten heen puzzel. Dat wil nog niet zeggen dat ik diegene ken en daarom ook weet wat het allemaal is. Wat dat betreft heb ik maar weinig vorderingen gemaakt.
Het is best kwalijk als je zaken bekent, met name je tekorten, als je gewoon moet functioneren. Wie is daarmee gediend en wat? Je had toch ook even kunnen nadenken voordat je eraan begon, of even je stem verheffen als het eens niet zo uitwerkt als gewenst was? Dat is niet wat ik zie. Wat ik zie is een onwetendheid die je als heilig verkoopt. Het is uitverkoop, maar dat is allang niet meer iets speciaals. Het was al de hele tijd uitverkoop.
Het wordt nu onwaarschijnlijk dat mijn onwetendheid heilig is, dat moet ik nu wel bekennen ja. Je kunt ook zeggen dat je pas heilig bent als je simpel bent, en dan helpt het niet om je stuk te peinzen. Ik zou dus ook gewoon vrede kunnen hebben met dat ik het niet meer weet. Zoiets lijkt sterk op armoede, voorlopig gedefinieerd als de ervaring dat we het niet in onze handen hebben. We hebben het niet. Wat we hebben is ergens daar, waar we er niet goed bij kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten