Bij alles wat we opbergen hoort ook wijzelf. We bergen ons op voor de geborgenheid, we bergen ons op voor de borging. Wie er borg staat voor ons is al bekend sinds we voor autonomie stemden, dat zijn wijzelf. Je mag dat van mij best soeverein noemen. We leggen de borging graag neer buiten onszelf, zelfs als wij dat zelf zijn. Zo weten we dat we én die borging hebben veiliggesteld én die borging onder controle hebben.
Geleidelijk sijpelt door dat we in de wereld zijn, en die wereld trekt zich weinig van ons aan. Wij waren toch die borging voor de wereld, voor haar democratie en haar goederen? Daarmee hadden we toch onze borging buiten onszelf geregeld? Iedereen vrij, iedereen blij. Nu blijkt dat ook de anderen zich hadden opgeborgen. Ze hadden dat evengoed geregeld. Ze vertelden zich de verhalen die hen onafhankelijk maakten van onze voorzieningen.
De borging buiten ons staat niet meer onder onze controle. De autonomie is gewist, de soevereiniteit is gewist. We zullen ze van de grond af moeten laten ontstaan. De verhalen die we ons vertellen moeten weer even onze verhalen worden. De zaden moeten ook een beetje op eigen kracht uitgroeien tot bomen die ons berging geven. Dan nog is er iets huiveringwekkends dat er wel of niet in past. We zien nog de beelden, de beelden van het bergen van lichamen. Het zijn onze verhalen, maar minder inspirerend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten