De stromen gaan en ze komen. Als alles stroomt gaat het voorbij en komt er ook weer van alles. Laat ik eens meegaan is niet van toepassing, ik zit er al in. Ik spreek uit eigen ervaring, maar waarom zou het niet gelden voor jou en voor hen, die verren die de wapens opnemen, hun vrouw en kinderen voor eeuwig vaarwel hebben gezegd om Hector te volgen in zijn deelname aan die metrische stroom van 24 maal 800 verzen? Er wordt gefluisterd dat Hector dood wilde, hij wist immers van de woede en kracht van zijn tegenstrever.
Echter, ook zijn tegenstrever gaat met de stroom mee. Het is een en dezelfde stroom waarin ze onderduiken, een metrum dat steeds keert en doordat het steeds keert ook stroomt en je meeneemt. Offer, compensatie, weigering, bloed, eer, het fatum tegemoet, met onbeschrijflijke pijn die daardoor dus ook wordt opgenomen in de roes. In de roes wordt de woede opgetild en daaronder gaat de stroom verder, steeds verder.
Het geldt voor mij, het geldt voor de Oekraïense versies van Hector, het geldt voor de untergangsproleten en de jongelingen die ook geen keus hebben, in Novosibirsk of - nog zo kort geleden op weg naar hun gadget - ineens gedwongen glimlachend in de camera. Dankzij de stroom kunnen we medelijden hebben met beide partijen, dankzij diezelfde stroom drijven we weg van die wrede barbaren en willen we hen wel kapotschieten of kapotsanctioneren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten