Ze zeggen dat je altijd droomt, maar de meeste dromen vergeet. Daarom kan ik ook niet zeggen dat ik nooit droom. Als ik wakker word en mijn droom nog weet, dan ben ik heel ontspannen geweest. Zo ontspannen dat ik de grootse spanningen van mijn dromen durf toe te laten.
Iets begint vanuit een situatie die ik vaak meemaak. Ik loop door school en zoek het lokaal waar ik zometeen les moet geven. Ik loop een gang in, en zie daar een trap die helaas niet naar de verdieping gaat waar ik naartoe moet. Steeds meer raak ik verzeild in gangen, trappenhuizen en liften die me heel hoog voeren. Daar moet ik in een buitenlift, een kleine cabine met doorzichtige wanden.
Ik geef les aan tien leerlingen, op de eerste schooldag. Dan komen er vier bij. Ik moet hun namen opzoeken en afvinken. Ik ga weer vertellen en op het bord schrijven. Dan komen er weer tien bij, en daarna nog meer. Ze zijn vrolijk en geïnteresseerd. Dat willen ze ook graag met elkaar delen. Wie ben ik, Jezus van de bergrede of de gek op het marktplein die niet eens wordt uitgelachen omdat hij maar blijft doorpraten?
Je zou kunnen zeggen: van het een komt het ander. In mijn droom kom ik van het een in het ander. De overgang van werkelijkheid in de droom naar onwaarschijnlijkheid verloopt geleidelijk. Je zou kunnen zeggen: als ik gedroomd heb, ben ik sterk geneigd om te analyseren. Ik weet inmiddels dat ik mijn meeste dromen niet analyseer omdat ik ze me niet herinner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten