We zijn er al. We waren er altijd al. Hoe komen we daar dan? Nou, eenvoudig, via de terugkeer. Je houdt je dood, en ineens ben je het zat. Je staat op en loopt rondjes door je leven. En gaat weer liggen. Lekker!
Gisteren beheerste ik de kunst van het door de wekker heen slapen. Beheersing is een misplaatst woord, want het moet maar lukken. Je gaat twijfelen aan de wekker, aan alle middelen. Vervolgens ga je geloven in magie.
Er moet liever iets in de dingen zelf zitten wat ons leidt. Zodat de fatale strategie ons bij de dingen brengt zoals ze zijn. De mensen, Grieken, Hollanders, waren dol op de deus ex machina, de takel die spektakel bracht aan het eind van het stuk. Uitluiding. Ooit vinden we zoiets uit voor de inluiding.
Een kleine oneffenheid, zoals vier alinea's nadat mijn format zich enigszins had uitgekristalliseerd in drie. Ooit mocht ik een carillon inspelen, zodat mijn oneffenheid in het ding zelf zat. De oneffenheid leidde de mensen om twaalf uur naar hun lunch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten