Anders zou hij niet op zijn paard zitten, al is dat paard nog zo klein (het schenen meer pony's te zijn). Ze sturen hem naar verre streken. Daar belaagt hij de mensen met zijn zware bagage. De burcht moet beschermd, voorverdedigd.
Zelf ben ik liever thuis, de vijand verrast graag en op weg naar het Heilige Land kun je de aanval verwachten. Mijn ridder ziet nu ook dat hij beter thuis kan blijven. Steeds kleiner werden zijn rondjes. Waarom zou hij ook ver gaan? Breng je bagage niet, gaf ik hem mee, vind hem bij de vrouw die je daarna weer bezingt.
Buiten is het weer veilig, de vrouwen missen hem niet. Als hij zich slecht op zijn gemak voelt, kalmeer ik hem met hoge woorden, spelletjes. We tellen vogeltjes en schieten ze een voor een van hun touw. Ja, mijn ridder en ik, we spreiden de idealen als een deken om ons heen, we houden ze graag bij de grond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten