Deur dicht

Je kunt wel met zoiets als dit beginnen, maar je kunt er niet mee eindigen. Je kunt de deur wel dichtdoen, maar het verhaal gaat verder. Ik was mij hiervan gelukkig niet bewust toen ik begon. Ik hield de deur dicht van mijn bewustzijn om te kunnen beginnen. Toen ik begon werd ik me ervan bewust dat ik doorging met wat ik in andere blogs al deed. Kortom, de deur staat op de plaats waar het doorgaat.

Kom je dus na je dood ergens terecht, dan zou dat zomaar de kamer van Huis clos kunnen zijn, het beroemde toneelstuk van Sartre met in de hoofdrollen Inès, Garcin en Estelle. Niet dat dit ertoe doet, want we herinneren ons alleen 'L'enfer, c'est les autres'. De deuren zijn dicht, er hangen geen spiegels. Net als in onze kamer. We hebben elkaar nodig als spiegel.

De uitspraak van ik weet niet meer wie in het stuk over die hel en de anderen is de deur die het hiernamaals dicht houdt. Er gebeurt niets meer. Het stuk is niet uitnodigend, qua toonzetting. Of we lezen het als een metafoor. Je kunt zowat alles opvatten als metafoor. Het stuk spiegelt ons leven, onze kamer. Een slimmerik zou nu zeggen: als je de gesloten kamer kunt opvatten als metafoor, dan is het geen gesloten kamer. Ik zeg: dat is jouw conclusie, een sluiting, dus een opening.