Eens kijken of ik dit volhoud, elke dag een vlag. Nullus dies sine linea. Het houdt je op gang, je staat ergens bij stil. Het wappert, het bladdert. Ik doe iets terug tegen de scheurkalender. Hoewel die ook geschreven is, maar niet op de bewuste dag.
We zeggen territorium, overwinning, natie. Waar dat wordt gezegd, wordt iets gewist. Monument, dat wil zeggen mijn monument. Ik duik in het gat van de geboorte. Dank u voor deze nieuwe morgen. Is waarnaar ik luister mijn geweten zodat ik eindelijk mijn schuld kan wissen?
Waar de ene hand geeft, neemt de andere. Waar de ene dag reikt, wijkt de andere. Als ik dag zeg, is niet helder welke precies. Het gaat nog verder. Via de markering naar het gebladder. Ik leg mijn vlag over de dag, niemand die hem nog gezien heeft. Er bolt, er wimpelt nog iets. Dag dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten