Onderhand vraag ik me af waarom ik zulke korte stukjes schrijf. Ik hoef geen rekening meer te houden met de lezer, dus dat zal het niet zijn. Wel komt er meteen een vervolgvraag in me op. Voor wie zou ik me moeten verantwoorden? Het lijkt erop dat ik me nu voor mezelf zit te verantwoorden, waarbij jij toekijkt. Hoe dan ook kijk jij toe. En omdat ik jou zoals gisteren gezegd niet kan zien, ik zie immers het scherm, kunnen er andere antwoorden opduiken, antwoorden van anderen.
Het juiste antwoord op de vraag waarom ik zulke korte stukjes schrijf is dat ik mezelf ertoe wil brengen de dingen simpeler te zien. De dingen die simpel zijn überhaupt te zien. Zo kunnen we geschoold worden in het ontdekken van intersectionistische krachten. Vaak het is simpeler. Een groep jongens (afkomst speelt misschien inderdaad intersectionistisch een rol, maar verhult weer de simpelheid van het gebeuren). Ze vroegen een leerling van mij: jij bent toch een homo? Het antwoord was ja. Dan moet jij opgehangen worden, homo's moeten dood.
Het antwoord was simpel. Daarom moet er niet per se een lange beschouwing over worden geschreven. Het antwoord spreekt meer dan dit stukje. Er is moed voor nodig, en de mogelijke desastreuze gevolgen zijn zwaarder. Het moet dus de lichtheid zijn die ik zoek, het antwoord op de vraag waarom ik leef, een gebeuren dat ik soms als zwaar ervaar. Zo moet ik misschien steeds weer in een zweeftoestand raken, ergens tussen ontsnapping en voorbereiding. En dat nog wel in de trein die me heen brengt en terug brengt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten