Dit is een bijdrage aan de schermificatie van de samenleving. Nu de trompet wordt geblazen over de bevrijding van corona gaan we beleven welke dingen blijven. Het scherm is de overkoepelende term voor dit blijvende en heeft een concrete vorm. Het regent en ik loop met mijn scherm over straat. Het scherm gaat uit de grond komen als scheerling. Het scherm is de manier om letters onder stroom te zetten.
Liever hadden we papier, zeggen ze me. Ik loop 's weekends langs de sprengen, de Hollandse aquaducten die het water naar de molens leidden die het hout verfijnden tot papier. Papier is goed, zeggen ze, het vergaat, het is al stof voordat het vergaat. Het is zelf een ding, nog voor we lezen hebben we papier in handen. En ja, zeg ik, het papier ligt op zolder. Het wordt niet meer gelezen maar blijft met perkament de oervorm van het lezen. We slokten de boeken, met huid en haar, en dus met papier.
Het scherm is er maar ook niet. We kijken er blind doorheen zoals de vlieg door het glas. De woorden draaien steeds kleinere rondjes om de lichtbron die zich wel ergens achter het scherm moet bevinden. Het licht van de grote ander straalt op ons af, God ziet ons van aangezicht tot aangezicht. En ik maar doortikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten