De vader is taboe. Hier kun je wetenschappelijk naar kijken, zeker ook literair, maar misschien is de combinatie het doeltreffendst. Je schrijft, maar er moet iemand naar kijken, en wel degene die je altijd al in je hoofd had toen je schreef. Het is niet echt iemand over wie je praat tegen een ander, zoals gezegd is hij taboe. Wel mag je tegen hem praten, in wisselende modi, gehoorzamen, verzetten, in waanzin. Augustinus.
De vraag rijst of je wel mag zeggen dat de vader taboe is. Wat hangt er boven mijn hoofd wanneer ik dit zeg, om vast te stellen, te verordenen of om achter me te laten? Toen ik sprak over de overtreding, een paar dagen geleden, putte ik uit mijn herinnering. Ik had het over de moeder, de moeder zoals de ouden haar noemden, herinnering, geheugen, maar dan een waarnaar je steeds terug kunt, al is het in de fantasie.
Voor de vader moeten we een uitzondering maken. Hij is de uitzondering. Kijk eens naar mannen als ze hun ideale leeftijd al bereikt hebben, zeg zestien. Ze komen overal mee weg. Ze zijn onvoorspelbaar. Ze leven hun leven in uitzondering, en later kijken ze erop terug in nostalgie en tevredenheid, of in schaamte. Ze spreken tot God, die ze hun Vader noemen, en spreken het taboe uit. Genoeg, ik wil er niet meer over horen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten