Uit symbiose kan voortvloeien dat we overal in de moeder zijn. Het wordt dan zelfs onzeker of we al fantaserend niet daardoor al overal in de moeder zijn. Er wordt tegen ingebracht dat je ook met een werkelijke moeder te maken hebt. Die werkelijke moeder, zeg ik dan weer, zat ook vol fantasieën. Als mijn fantasie overloopt in de hare, hebben we dan dus te maken met een werkelijke symbiose, toch?
Al vaak heb ik gezegd, en nog niet genoeg, mijn moeder was het die boeken voor me aansleepte. Daarmee maakte ze de bibliotheek tot een oceanische symbiose. Zelf kunnen fietsen, omhoog langs de Samuel van Houtenstraat en de Van Limburg Stirumstraat, uitkomend bij de bibliotheek, en zelf kunnen kiezen gaven me in feite een abonnement op het blijven uitstromen in de moeder.
Anders dan mijn moeder graag wilde, werd ik geen dokter. Al vroeg ontdekte ik dat ik niet tegen bloed kon. Was ik soms te geestelijk? Of haakte ik lichamelijk af bij de hoge droom van mijn moeder? Dat zit dwars door elkaar, zoals een werkelijke symbiose betaamt. Toen al moest ik mijn geliefde teleurstellen en op een andere manier ook wel weer tevreden stellen. Wat is er mooier dan dag voor dag wegglijden in het archief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten