Onderwijs en zorg is één adem. Het zijn zorgenkindjes van een samenleving die het allemaal steeds moeilijker kan betalen. Onderwijs en zorg slurpen alles op wat elders wordt verdiend. Aan de andere kant moet je vaststellen dat je onderwijs en zorg wél nodig hebt. Dat hebben we tijdens de corona wel gemerkt. De kinderen thuis, dat werkt niet prettig. En zorg werd geblokkeerd door die coronapatiënten.
Onderwijs en zorg moeten zich dienstbaar opstellen. Meegaan met de toekomst. Weet je wat, we zetten het vol vrouwen. Die staan dicht bij de kinderen en patiënten. Ze voelen aan wat op een bepaald moment nodig is. Soms stellen ze eisen, maar ze zullen hun zorgenkindjes nooit in de steek laten. Zo geven ze op hun manier een bijdrage aan het echte leven, het leven van risico's en levenskunst. Bedrijvigheid, ondergang en herleving, het maken en herstellen van de wereld. Laten we die vrouwen dus dankbaar zijn.
De kinderen, ach, de kinderen. Ze gaan mee met de stroom. Ze verdienen onze toekomst, op hun manier bij te dragen aan onze toekomst. Maar wat moeten ze in de weer met tentakels. Ze worden gepest. Ze worden onderschat. Laten we hun goede gebouwen geven. En zorg! Veel zorg. De kinderen hebben het thuis niet makkelijk. Bij de professionele vrouwen zijn ze in goede aarde. Zo ontwikkelen ze zelfvertrouwen, weerstand. Als de tijd daar is zullen ze er staan, samen mee ondergaan en steeds weer worden geboren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten