Dit hier is imago. Hoe graag zou ik een gebaar maken naar jou toe. Hier, alsjeblieft, ook al kun je er niets mee! Hoe graag zou ik: zo lijkt het of mijn bedoelingen zelf gebaar zijn. Maar zeker ook dat ik mijn bedoelingen kenbaar maak, een beeld naar voren schuif dat boven mijn woorden hangt. Tussen mijn woorden en mijn gebaar schuift imago, archiveerbaar imago nog wel.
Imago is spektakel, wordt gezegd, bladdert zich los van eigendom. Het imago staat tussen ons, staat tussen mij en mezelf. Mijn archiveerbare imago bevat nog de merktekenen van mijn naam en van deze datum. Wat je ziet is wat je krijgt, mijn gedateerde persoon. Die gedateerde persoon - die ik ben, die zometeen in het archief bestaat - schuift tussen de dag en ons. De vlag van de dag. De vlag is het imago dat juist deze dag wordt gewist, in het land Oekraïne dat zogezegd door Lenin zou zijn uitgevonden en nu in rap tempo wordt gedecommunistiseerd of gedeneonazificeerd (= hetzelfde).
Ik kan niet zeggen dat het mijn dag is. Ik reik naar het eigendom dat onder mijn ogen wegfladdert richting spektakel. Zware bominslagen bij militaire doelen om een land dat niet bestaat uit te wissen, het niets te vernietigen met niets. Het is slechts imago, er resteert slechts imago. Alles wat we kunnen doen is kijken, kijken en wegkijken. Wegkijken zoals tot enkele uren geleden de bewoners van Charkiv om de oorlog even verderop de oorlog te laten en het leven te leven. Kijken omdat er een imago is. Omdat het imago wil worden gezien. En gesanctioneerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten