De Heer blies Zijn adem in mij. Ik kan wel denken dat ik adem, maar wat heen gaat en wat weer is nu structureel onhelder. Kon ik gisteren nog zwelgen in de symbiose, vandaag wringt het. De Heer kan ik met een van mijn ademtochten laten wegglijden in het al, dat gaat nog wel. Maar er blijft zoiets als wat er blijft, en daar kom je niet bij en niet van los. Noem het de wereld, die mijn adem altijd ontvangt, of misschien ben ik dus die ontvanger en is het de wereld die mij die adem geeft.
Lang heb ik die wereld gezien als gastheer. Jij komt met iets, met bagage, en ik zorg dat er iets mee gebeurt. Daarmee zeggen we in één adem ook dat jouw bagage past bij wat ik ervan maak. Dat zegt dus die gastheer. Toen waren er momenten dat het ergens bleef fladderen. Of bladderen dus. Het bleef bladderen ergens tussen die wereld en mij. Nu weet ik ook niet meer of die bagage iets voor die wereld is.
De bagage zoekt nog zijn weg. Misschien wel hier, in deze enkele ademtochten waar ze fladdert. Ik ben geen zender meer, geen ontvanger. En ook heb ik de rollen niet omgedraaid, ik ben niet jouw gastheer. Bladderen is zoiets als bladeren in de wind, of iets eerder, of iets later. Er is daar iets wat gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten