Mediamiek begaafd

Er was een tijd waarin dat gefladder nog in lijn te brengen was. Er was daarboven iets of iemand, en die blies ons niet (zoals De Heer, zie vorige blog) de adem in (of Zijn adem uit, wat dus op hetzelfde neerkwam) (moet ik nu alles weer herkauwen?? Bladder toch gewoon terug!), maar het was iets subtielers en misschien ook al een stuk helderder. Er was ook gewoon geen probleem met de bagage, want als je die had, bijvoorbeeld als je mediamiek begaafd was, dan kreeg je je boodschappen gewoon thuisbezorgd.

Ook als het allemaal een stuk minder helder was, was er geen probleem. Je liep naar het orakel, die tandeloze vrouw, en die vertelde je namens de god wat je te wachten stond, en jij deed ermee wat je op dat moment kon gebruiken. Werkelijk nooit een echt probleem! Integendeel, als je een probleem had, was er altijd die uitweg. Dus, voor de luisteraars, nog één keer, of je nu mediamiek begaafd was of niet, je kon altijd de lijn doortrekken van de gebruiker naar de gever, en van de gever naar de gebruiker. Het medium was alles, en het was niets.

Ik was ook heel lang zo'n medium, kinders. Vadertje las de teksten en vertelde jullie wat erin stond, zodat je dat spul zelf niet hoefde te lezen, of liever: zodat vadertje nog in de illusie kon verkeren dat hij iets met jullie deelde, jullie iets 'mededeelde'. Heel langzaam, langzamer dan nodig, denk ik nu, drong tot vadertje door dat die lezers geen boodschap hadden aan die wijsheid. Misschien wel aan wijsheid, maar niet díe wijsheid. Sorry! riepen ze dan, en ik riep weer terug: Geen reden om sorry te zeggen!

Misschien ben je altijd wel een medium, of misschien - zoals met dat gefladder, zie weer vorige blogs - tuur je vaak al naar die dingen zoals bagage die ergens fladderen, zodat je op een of andere manier met die media in contact staat, al is het maar door ernaar te turen. Heel lang denk je dat je erheen moet. Ben je geen medium, dan wil je het worden, of denk je dat je het had kunnen worden, moeten worden zelfs. Priesterlijke roeping! Priesterroeping!

Je ontdekt gelukkig de reddende functie van zweet, van jeuk, van het bijna gevoelloze. De mens die steeds op de afslag staat, dier of machine, dier en machine. Geen mens zonder dier, en/of machine. Daar gaat de priester, daar gaat het medium, daar gaat weer iets.