Je moeder

Anton luister, je kunt opnieuw beginnen, resetten wat je wil. Je kunt de wereld uitschelden dat die blijft terwijl jij wil bewegen. Maar kijk naar jezelf. In alles ademt de oude Anton in de zogenaamd nieuwe. Je bent zelf degene die blijft, jij bent de blijvende. Je verleent je diensten, gevraagd en ongevraagd, en moppert zoals je moeder dat je begrepen en ongewenst bent. Of onbegrepen en gewenst.

Heb je het over symbiose, dan omhels je de moeder in jezelf, jouw moeder.

Zit ik niet op jouw golflengte, is dat je probleem? Lost het iets op als je jezelf toespreekt? Ik zou zeggen probeer het eens uit. Vergeet niet te luisteren, maar dat zei ik al.

Wat je hoort is een scheldpartij. Dat is altijd het eerste wat je doet, als je na de rotonde langs de plassen fietst. Je kijkt naar de opkomende zon, ha, bevrijding. Dan begin je te schelden. Ja, je bent onderweg naar je werk, en belt tegen de rug van de pubers. Waarom dacht je dat die zo langzaam fietsten?

Golflengte, dat is wat je verder brengt bij jouw gefiets en je geren, en je vloeken hebben je daarheen gebracht.