Je moet er doorheen. Dat is onvermijdelijk. Zo gauw je doorhebt dat je je in een serie metamorfoses bevindt, is het doorheen jouw manier om te bestaan. Dat doorheen kent een aantal afleidingen. Denk aan het trans, het tra, het passen waar we het over hadden, pas op de plaats, en waarom dus niet ook pasen. Kijk naar het voetbal en je ogen gaan open. Aanname, zeker, maar meteen bliksemsnel doorgeven.
Ik houd mijn hart vast als ik aan mijn vader denk, of aan mijn kinderen. Ik ben hun doorheen. Dna is ook maar een symbool, nog wel een dat precies telt. Ik geef door in traditie en zadel hen op met wat mij opgezadeld werd. Ik verraad de traditie, en verraad hoort ook bij de regels van dit spel, trahir kun je traduire.
Ik geef ook alleen maar door, en hoop me daarmee te verexcuseren. Ook die excuusdwang geef ik door, mijn dochters zeggen sorry of geven de aanklacht door. Hoe lang nog kun je niet meer vragen, het is niet meer jouw hoe lang nog, het tra en trans vermeerdert zich vooruit. En terug, niet te vergeten. We hebben het door of niet, we geven het door voordat we het doorhebben. De geschiedenis staat op in ons, ook de dromen die je bent vergeten zijn je dromen, je hartklop verraadt je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten