De lijn hoef je niet vast te houden als je een hond bent. In die zin kun je vrij bewegen. Ga je de verkeerde kant op dan voel je dat vanzelf. Ik las dat houvast je meer vrijheid geeft. Denk aan de bergbeklimmer die gezekerd aan de wand zijn reikwijdte uitbreidt. Ik zoek de goede vorm en schrijf me vrij. Mijn gedachten kunnen nu alle kanten op, er zijn drie alinea's en er zit lijn in.
In het bos loopt een man met drie honden. Geen lijn te bekennen. De honden lopen kriskras en alles driedubbel. Er loopt er een het fietspad op. De man roept de hond terug. Niet schreeuwen, geen aanstellerij. De stem duurt iets langer dan de lijn maar je kunt daarin een hoger stadium bereiken. De man loopt ontspannen, misschien is hij zelfs in staat om te peinzen of te dromen. De stem die niet merkt dat hij een stem is. De niet-lijn en niet-stem die de honden bij elkaar houdt.
De hond bij mijn vriend merkt dat ik bang voor hem ben. Geen tijd om te peinzen, alleen de opmerking van mijn vader vroeger dat je niet bang moet zijn voor honden want dat merken ze. Nu heb ik weer de rust om te peinzen. Honden hebben vaak veel tijd om te peinzen. En te dromen. Dat hebben we dan dus gemeen. De stem van mijn vader bracht onrust in me teweeg. Die onrust is mijn milieu gebleven. Ik loop kriskras en alles driedubbel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten